شیخ مفید در ارشاد می نویسد که بعضی از احبار یهود به نزد ابوبکر آمدند و از او سوال کردند که تو خلیفه پیغمبر این امت هستی ؟ گفت : بله
یهودی گفت : ما در کتب یافته ایم که خلفاء انبیا ، اعلم همه امت باشند . خبر بده مرا از خدای خود که در کجاست . ابوبکر گفت : در آسمان است . در عرش خود .
یهودی گفت : بنابراین زمین از خدای شما خالی است و لازم دارد که خدای متعال در یک مکانی که غیر مکانی است ، باشد .
ابوبکر گفت : این سخن زنادقه است که می گویی از نزد من دور شو والاّ فرمان می دهم تا سر از بدن تو بردارند . یهودی برگشت و از گفتار ابوبکر همی تعجب کرد که : این چگونه خود را خلیفه پیغمبر می داند و به اسلام استهزاء می کند . به ناگاه امیرالمومنین را ملاقات کرد و حضرت فرمود : ای مرد یهودی ! خبر تو به من رسید که از ابوبکر چه پرسیدی که او تو را تهدید کرد و نتوانست جواب بگوید . اکنون من تو را جواب می گویم . آگاه باش که نمی توان گفت خدا کجاست.
خداوند خالق مکان هاست و بالاتر از این است که برای او چیزی و مکانی فرض کرد . او در همه جا حاضر و ناظر است و محیط به هر شیئی هست و هیچ چیز به او محیط نمی شود و او را مس نمی کند.فقط علم خدا به او محیط است . من آنچه در کتاب شما دیدم به تو خبر می دهم. اگر مطابق با آن باشد ایمان می آوری ؟
یهودی گفت : البته ایمان می آورم .
حضرت فرمود : در فلان جای کتاب شماست که موسی بن عمران یک روز نشسته بود ملکی از شرق آمد . موسی بن عمران از او پرسید از کجا آمده ای ؟ گفت : از نزد پرور دگار خود.
کلکی دیگر آمد. از او پرسید از کجا آمده ای؟ گفت : از مغرب از نزد پروردگار خود.
ملکی دیگر آمد . از او پرسید از کجا آمده ای ؟ گفت : از آسمان هفتم . از نزد پروردگار خود .
ملکی دیگر آمد . از او پرسید از کجا آمده ای ؟ گفت : از طبقه هفتم زمین از نزد پروردگار خود.
آن وقت موسی (علیه السلام) گفت : پاک و منزه است خدایی که مکانی از او خالی نیست و در مکانی نیست نزدیک تر از هر مکان . یهودی گفت : «اشهد ان هذا هو الحق و انک احق بقام النبی ممن استولی علیه اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمداً رسول الله و اشهد انک وصیه و خلیفته من بعده قال المفید و امثال هذه الاخبار کثیره »
منبع:« کتاب قضاوت های حضرت امیرالمومنین (ع) ـ شیخ ذبیح الله محلاتی ـ صفحه 213 »
روایت کرده اند از مامون رقّی که گفت : در خدمت آقایم امام صادق(علیه السلام)بودم سهل بن حسن خراسانی وارد شد و سلام کرد بر آن حضرت و نشست و گفت : یا بن رسول الله ! از برای شماست رأفت و رحمت، و شما اهل بیت امام هستید ، چه مانع است شما را که از حق خود بنشینی با آنکه می یابی از شیعیانت صدهزار نفر که مقابلت شمشیر بزنند .
حضرت فرمود : بنشین ای خراسانی رعی ا... حَقَکَ . پس فرمود : ای حنیفه ! تنور را گرم کن . پس آن کنیز تنور را گرم کرد که مانند آتش سرخ شد و بالای آن سفید گردید . آنگاه فرمود : ای خراسانی برخیز و بنشین در تنور ! مرد خراسانی عرض کرد : ای آقای من یا بن رسول الله ! مرا عذاب مکن به آتش و از من بگذر. خدا از تو بگذرد .
فرمود : از تو گذشتم ، پس در این حال بودم که هارون مکی وارد شد و نعلینش را به انگشت سبابه اش گرفته بود ، عرض کرد : السلام علیک یا بن رسول الله . حضرت فرمود : نعلین را از دستت بینداز و بنشین در تنور . راوی گفت که : هارون کفش را از دست انداخت و در تنور نشست و حضرت رو کرد به مرد خراسانی و شروع کرد با او حدیث خراسان گفت مانند کسی که مشاهده می کند آن را . پس فرمود : برخیز ای خراسانی و نظر کن به داخل تنور . ، گفت : برخاستم و نظر کردم در تنور . دیدم هارون را که چهار زانو نشسته . آنگاه از تنور بیرون آمد و بر ما سلام کرد . حضرت فرمود : در خراسان چند نفر مثل این مرد است ؟ گفت : به خدا قسم یک نفر نیست .
فرمود : ما خروج نمی کنیم در زمانی که نمی بینی در آن پنج نفر که معاضر باشد از برای ما ، ما داناتریم به وقت خروج .
منبع:<<منتهی الآمال ،ج 3، باب 14 ، ص 1976>>
نکته قابل تامل:
این واقعه در زمان امام صادق علیه السلام رخ داده است . حال آنکه صدها سال از آن واقعه می گذرد و امام صادق ،امام رضا، امام جواد ،امام هادی و امام عسگری (علیهم السلام) را شهید کردند اما چه شد آن صد هزار نفر ؟!!!
در زمان ما چه اتفاقی می افتد ؟ امام زمان ما در چه حالتی به سر می برند ؟
یکی از القاب آن حضرت ،« شرید » است. (شرید به معنای رانده شده است .)
یعنی از این خلق که نه جنابش را می شناسند و نه قدر وجود نعمتش را دانستند و نه در مقام شکرگزاری و ادای حقش برآمدند؛
بلکه پس از یاس اوایل ایشان از غلبه و تسلط بر آن جناب و قتل و قمح ذریّه طاهره اخلاف ایشان به اعانت زبان و قلم در مقام نفی و طردش از قلوب برآمدند و ادله بر اصل نبودن و نفی تولدش اقامه نمودند و خاطر ها را از یادش محو نمودند .
شیخ مفید در ارشاد فرموده که روایت شده در خلافت عمر دو زن برسر طفلی نزاع داشتند و هر کدام آن طفل را ادعا می کردند. حکم این موضوع بر عمر مشکل شد. ناچار به امیرالمومنین (ع)پناهنده گردید. آن حضرت آن دو زن را احضار فرمود. چندان که آن دو را پند و اندرز نمود مفید واقع نشد.
امیرالمومنین (ع) فرمودند : پس حال که چنین است اره ای برای من بیاورید. عمر گفت اره برای چیست؟ امام فرمود : این طفل را دو حصه کنم ، یک حصه به این زن بدهم و یک حصه به آن زن. یکی از آن دو زن چون این مطلب را بشنید ، گفت : الله الله یا اباالحسن! اگر ناچار طفل را می خواهی دو قسمت کنی من نصف خود را به آن زن بخشیدم. طفل را دو قسمت نکن. و آن زن دیگر ساکت بماند. حضرت فرمود : الله اکبر این طفل پسر تو است چرا که اگر پسر او بود به حال این طفل دقت می کرد ، چناچه تو دقت کردی .
پس آن زن دیگر اقرار کرد که طفل ازآن مصاحب من است . این وقت عمر از این قضاوت و داوری بسیار مسرور گردید و دعای خیر در حق آن حضرت نمود. زیرا که آن حضرت او را فرج بخشید و در مناقب بعد از نقل خبر فرموده این حکم سلیمان بن داود بود در حال صغر و کودکی
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
(1).jpg)
.jpg)
.jpg)
